Nadat ik op sociale media had opgeroepen voor verhalen waar een fiets of het fietsen een rol in speelt, kreeg ik meteen vrij veel reacties. In eerste instantie uit mijn eigen netwerk, maar gaandeweg ook steeds meer van kennissen van kennissen. Ik had meteen duidelijk gemaakt dat ik niet op zoek was naar reis- of fietsverhalen. Het ging me hoofdzakelijk om de sfeer, de emotie die er in schuilde.

Schrijven is schrappen

Ik heb veel meer verhalen beluisterd dan er nu in het boek staan. Soms was het onderwerp niet meer dan een anekdote. Een leuke of bijzondere anekdote, dat wel… maar die paste niet in het grote geheel van hoe ik het boek voor me zag. Toch waren deze bijdragen nodig om de kaders voor de verhalen duidelijker neer te zetten.

Verder waren er verhalen die ik na veel wikken en wegen niet in het boek heb opgenomen. Ik heb geschreven, gelezen, geschrapt, herschreven, verwisseld, omgegooid, nog maar eens gelezen… en heel veel getwijfeld. Ik moest daarbij aanvaarden dat ik niet bij machte was ze waarheidsgetrouw en tegelijk aansprekend voor een groot publiek neer te zetten.

Geen verloren tijd

Een vijftal heeft de eindstreep niet gehaald. Van een tiener die haar weg naar school zorgvuldig uitstippelde om haar eerste liefde te ontmoeten tot een man die deelnam aan het Nederlands Kampioenschap Tegenwindfietsen. Het was voor mij geen verloren tijd. Integendeel, het worstelen met de beperktheid van mijn eigen kunnen terwijl ik ook die verhalen koesterde als een geschenk heeft me als mens een stuk laten groeien. Dus niet enkel voor hun verhaal maar ook omdat ze daardoor een stuk mijn ‘mentor’ waren, wil ik de vertellers die niet in het boek staan oprecht bedanken: Ingrid, Marcel, Jessica, Alette, Paul.