Een verhaal kan nog zo mooi zijn, zo goed geschreven, zo beeldend in woorden gegoten, maar als er taal- en tikfouten in staan, gaat het de lezer irriteren. En dat is nu net wat we niet willen. Ik ben zelf tien jaar lang redacteur geweest van een huis-aan-huiskrant. De puntjes op de i zetten bij de teksten van freelancers kan ik dus wel. Maar de eindredactie van je eigen verhalen moet je niet zelf willen doen. Je leest namelijk over je ‘fouten’ heen omdat je het verhaal kent. Eigen reportages of interviews lieten we daarom door collega’s nalezen.
EĆ©n van die collega’s waar ik veel van geleerd heb, is Henny Bos. Zij is een heerlijk positief mens met een groot hart. En ze is heel goed in de puntjes op de i zetten. Ook al is zij officieel al jaren op pensioen, voor schrijf- en redactiewerk mogen vrienden nog steeds bij haar aankloppen. Gelukkig mag ik me tot haar vriendenkring rekenen. Ik vroeg haar een half jaar geleden of ze de eindredactie van het boek wilde doen.
Diepgang
Inmiddels is de klus geklaard. Desgevraagd laat Henny weten dat ze het een eer vond om als eindredacteur de verhalen te mogen lezen. ‘Inhoudelijk heb ik er vrijwel niets aan veranderd, het was meer een kwestie van de puntjes op de bekende i zetten’, aldus Henny. ‘Ik heb genoten van de humor, diepgang en originaliteit van de verhalen en tekeningen.’
Wanneer Henny gevraagd wordt welke verhalen haar het meeste zijn bijgebleven, denkt ze daar even over na. Ze vindt het een lastige keuze, omdat de verhalen allemaal zo verschillend zijn. Dan antwoordt ze: ‘Met name het verhaal van Ton van den Oetelaar over zijn strijd om zijn Posttraumatische Stressstoornis (PTSS), opgelopen tijdens zijn militaire diensttijd in voormalig JoegoslaviĆ«, onder de knie te krijgen, maakte veel indruk op mij. Het verhaal van de dame die op een vroege morgen pardoes een vijver in fietste is van een geheel andere orde, maar zeker ook het lezen waard!’
Het was een feest om zoveel jaar na dato weer met Henny samen te werken. En wederom heb ik veel van haar geleerd!