??? ?? ??? ?????????? ??????!!! We willen jou een voorproefje van het boek geven. Daarom hebben we gekozen voor het verhaal waar het hele avontuur van het boek eigenlijk allemaal mee begon: een bitterzoete herinnering aan mijn overleden zus, Erica. Hier vind je een videolink waarin ik het verhaal Phallus Impudicus voorlees. Maar als je het liever zelf leest, scroll dan iets verder. Veel kijk-, luister- of leesgenot!

Phallus Impudicus

Terwijl ik de mosselpan die niet meer in de vaatwasser past afwas, fietst er een jongetje van een jaar of negen voorbij. Luidkeels zingt hij: ‘I’m walking on sunshine, oh oh, I’m walking on sunshine,…’ en waarschijnlijk ook de rest van het nummer uit 1983 van Katrina en the Waves, maar dan is hij al voorbij. Het verbaast me in eerste instantie dat dit jongetje een hit uit ‘mijn tijd’ zo enthousiast mee kan zingen. Tot ik me realiseer dat de gelijknamige film niet zo lang geleden in de bioscopen speelde.

Het lijkt of ik mezelf – enkele decennia geleden – door de straat zie fietsen. Samen met Erica, mijn middelste zus. Zij was weliswaar driejaar ouder dan ik, maar in onze jeugd waren wij twee handen op één buik. Hoewel het helemaal niet cool was, kochten wij vaak dezelfde kleren, schoenen en sieraden. Niet in de verhouding zoals de jeugd nu van kleding wisselt, maar één keer per zomer gingen we dan samen op pad om iets te vinden dat we allebei leuk vonden. En dat droegen we dan ook enkel als we samen waren.

Zo hadden we ooit beiden een kettinkje met een Venetiaans maskertje eraan. Het enige kunstwerk dat ik van haar hand heb, is een schilderij van dat Venetiaans masker. Dat is meteen het enige tastbare wat ik van haar in huis heb.

Gelukkig heb ik veel herinneringen aan haar. Normaliter was Erica meer een ingetogen type – ik zag haar vaak als een soort mysterieuze godin – en ik keek erg naar haar op. Zij was zich er constant bewust van dat er een omgeving is die je kan horen, zien, beoordelen en veroordelen.

??????

Ik was de eeuwige spring-in-‘t-veld die er vaak geen notie had dat andere mensen zich aan de hand van mijn gedragingen, een beeld van mij zouden vormen. Ik was dan ook nog maar zestien toen Erica negentien was. Maar misschien was ze toen al gecompliceerd en had ik dat nog niet zo in de gaten. Ik herinner me dat, als we samen uitgingen, ze me vertelde dat ze zo kon genieten van de losbandigheid waarmee ik stond te dansen. Helemaal meegaand en opgaand in de muziek, me niet meer bewust van mijnomgeving. ‘Dat kan ik niet’, zei ze. Maar ik zag dat haar ogen glinsterden als ze naar me keek.

Ik herinner me plots weer dat we op een mooie lentedag naar het centrum van Hasselt fietsten. We hadden allebei een katoenen mantelpakje met pastelkleurige streepjes en witte ballerina’s aan. Ik weet ook nog dat we dat samen in een Outlet in Antwerpen kochten, waar zij toen aan de Hogeschool voor Grafische Kunsten studeerde. Wat was ik trots dat ik met haar mee mocht naar Antwerpen…ANTWERPEN!!!

??? ??????? ?????????

Met de haren in de wind fietsten we hand in hand naar de stad. Het was mooi weer, we voelden ons goed en we waren vrij. Plots begon één van ons twee (ik zal het wel geweest zijn) ‘Een Vrolijk Lentelied’, van Jan de Wilde te zingen:

‘Daar is de lente, daar is de zon

bijna – maar ik denk dat ze weldra zal komen-,

de Phallus Impudicus staat al in bloei

en de blaadjes krijgen bomen!’

Erica en ik hebben dat refrein de hele weg naar de stad luidkeels gezongen, want de strofen kenden we niet. De vader van een van mijnklasgenootjes stopte met schoffelen in zijn tuin en keek ons na. Of Erica zich bewust was van de uitgesproken vorm van de stinkzwam waarover het liedje gaat, weet ik niet. Ik was in ieder geval te nog te naïef om het te beseffen. We trokken ons beiden niets aan van de fronsende blikken van voorbijgangers. Terwijl we steeds enthousiaster zongen, zwaaiden we met onze ineengestrengelde handen heen en weer. Ik weet zeker dat Erica op dat moment volstrekt gelukkig was.

??????????

Voor mij was zij toen de knapste, intelligentste en meest stijlvolle vrouw die ik kende. Dat beeld blijft me bij als een hoogtepunt uit mijn jeugd.

Daarna vertoonde het leven van Erica steeds meer ups en downs. Met steeds minder en kortere ups en meer en langere downs. Ze had talent op veel gebieden; ze kon prachtig zingen, had een ongelooflijk oog voor detail en ontwierp de schitterendste jurken. Ze had alleen moeite met (het) leven. Die worsteling heeft wel twintig jaar geduurd. Al bijna twintig jaar worstel ik met het feit dat ze er niet meer is.Ik kan nog altijd dansen alsof er niemand kijkt. Achteraf denk ik aan haar en zie ik haar ogen glinsteren. Soms zing ik, als ik op een fiets zit, nog wel eens uit volle borst. Ergens…op een verlaten weg, midden in de polder, of in de bergen. Als ik denk dat niemand me hoort en ziet. Behalve zij, die eigenlijk altijd bij mij is….

Inge

Illustratie: Yvon

Wat vind je van het voorproefje van het boek?

Ik hoop dat je nu een beetje een beeld hebt bij wat soort verhalen je in ons boek kunt verwachten. Wat vond je van dit voorproefje van het boek? Laat het ons weten via een commentaar hier onder of via Facebook. En als je benieuwd bent naar de andere verhalen en illustraties, steun dan onze crowdfunding voor de realisatie van het boek. Alvast heel erg veel dank!

Inge en Yvon